БЕКАТДА...

Ҳикоя

  Кузаки қуёш ботганига икки соатлар бўлди. Осмон юлдузларга тўла. Янги чиққан ой майса учидаги тонгги шудрингга ўхшаб кетади.

  Туман марказий шифохонаси биқинидаги бекат. Транспорт пойлаётган одамлар орасида ўрта бўйли, тўладан келган, анчайин тартибли кийинган ёши йигирмалардаги йигит ажралиб турарди. Унинг кўзлари севинчдан, ҳаётдан, ҳаётидан мамнунлигини ифодалаб порларди.

  Йўловчилар манзилларига элтувчи уловларда бирин-кетин жўнай бошлашди. Бекатда иккимиздан бўлак ҳеч ким қолмади. Нимадир сабаб бўлиб у билан бир муддат гурунг қилдик. Суҳбат давомида, меҳрибонлик уйида тарбия кўрганини, ота-онаси, яқинлари, елкадош дўстлари бўлмаса-да, мустақил оёққа тураётганини, истаклари рўёбига ҳеч бир монелик кўрмаётганини, ишлари кўнгилдагидек кетаётганини, топиш-тутиши яхшилигини билиб олдим.

  ”Яшашни билсак, ҳаёт гўзал! Ёлғизман... Ўзимдан яхши ном қолдиришим учун тинимсиз ишлашим, кўп нарсага улгуришим ва эришишим керак...”

  Йигит кутаётган автобуси келгани учун гапига нуқта қўёлмади.

 “Сиз билан гаплашиш мароқли экан. Аммо шошилмасам бўлмайди...”

  Чамаси икки йиллар ўтди. Йигит ва у билан бўлган суҳбатни унутаёзгандим. Бироқ, айни шу фасл, лаҳза, бекатда ўша учрашув туйқус ёдимга тушди...

  Кузнинг ўрталари. Ёмғир уч кун эзиб ёғибам ҳаво очилмади. Авзойи бузуқлигидан қуёш кун бўйи ўз юзини кўрсатмади. Осмонни қора булут тобора қопларди. Дарахтдаги сарғайган баргларни чирт узаётган шамол эса баданга игнадек санчилади. Еру кўкнинг намчил ҳидини ғувиллаб, увиллаб олиб келиб димоққа урарди.

  Туман марказий шифохонаси биқинидаги бекат. Транспорт кутаётган одамлар орасида қадди бироз букилган, яноқ суяклари туртиб чиққан, тартибсиз кийинган ёши йигирма иккилардаги йигит ажралиб турарди. Йўловчилар манзилларига элтувчи тарнспортларда бирин-кетин жўнай бошлашди. Йигит эса бошини қуйи солиб, синиққан кўзларини номаълум нуқтага қадаганча, нималарнидир ўйлар, аммо икки йил аввалгидек ҳеч қаерга шошмасди...

2013 йил.