COBARIO...
Бу номни аввал
эшитмаганимга қаттиқ афсусландим. Ҳозир, ҳечдан кўра кеч деб, ўзимни-ўзим
овутиб ўтирибман. Рости, шу чоқачча мени ҳеч нарса бу даражада
таъсирлантирмаган эди. Хотиралар жонланади. Дарҳол ёзишга киришаман. Оний фикр
– илоҳий фикр. Аммо қандай бошлашни ва нималарни ёзишни билолмай гарангман.
Кучли ҳаяжон оғушидаман, руҳан толиққандекман. Қизиғи, шуларни ёзаяпман. Лекин
мажбурламаяпман ўзимни. Шунчаки, бармоқларим компьютер клавиши устида мусиқа
маромига қараб ҳаракатланаяпти, холос. Баъзан кучли зарб билан, баъзан эса
ҳудди капалак гулга оҳиста қўнган мисол номигагина босилади тугмачалар. Гўё
ҳамманинг эътиборини ўзига жалб қиладиган бестселлер асар яратиладигандек
клавишнинг тиқир-тиқиридан завқ оламан. Аслида, бунинг тамоман акси –
бир-бирига мантиқан боғланмаган бундай
бетизгин,
тарқоқ жумлалар оддий муҳаррирнинг-да таҳририга мутлақо дош беролмайди. Чунки, туйғулар
ўлган, хаёллар майда-майда бўлакларга бўлиниб кетган, сўзлар ҳавога совурилган.
Шу лаҳзада ўзимни археологдек тутишдан ўзга чорам йўқ. Жараён узоқ давом этиши
мумкин. Балки Herwigosнинг “Reconquista”си мисол уч-тўрт йилга чўзилар. Аммо мен ундай
қилолмайман, шунча пайт пайсалга солганим, хаёлларим бўзчининг мокисидек сарсон
бўлгани етар.
Бундай пайтда нима қилишни биламан: ёзиш керак! Юракни
ўртаётган армонлардан фориғ бўлиш учун, ўз-ўзини кечиролмасликдек оғир аламдан
халос бўлиш учун, онгни чиркин хаёллардан тозалаб, бирозгина тин олиш учун – ёзиш
керак...
Аммо қандай қилиб ёзиш мумкин, ахир, скрипканинг
ноласи юрагимни сел қилиб қулоқларим остида тинмай жаранглаётган бўлса...
Ўзичи-ўзи, ҳаммасига ўша Herwigos айбдор. Йўқ жойдан
бошимга ғавғо ортириб ўтирибман. Агар
кутилмаганда унинг мусиқасини эшитиб қолмаганимда унутилаёзган хотираларим қайта
жонланмаган, қалбим туғён қилмаган, эски ярамни янгиламаган бўлар эдим.
Дежавю кучайгандан
кучайди. Ўзимни бироз чалғитиш учун Тблисида танишган ўртоғим Нана юборган
грузин виносидан ичдим. “Тафаккур”ни варақладим. Шоҳсанамнинг тадқиқотини
ўқидим. Ўқидим-у, ҳолим баттар ёмонлашди. Тарвузим қўлтиғимдан тушди. Шунча йил
инкор қилиб келганим – ҳақиқат бирдан рўпарамда пайдо бўлиб, юзимга шарта тарсаки тортиб
юборгандек бўлди.
“Муҳаббат – минбаьд оддий ҳис-туйғу эмас, бу бир
дард, қалбни, вужудни беаёв забт этадиган хасталик... У кўпинча сўрамай-нетмай,
туйқус, хоҳиш-истагингиз билан ҳисоблашмай кириб келади – худди бедаво касаллик
мисоли... Ҳарчанд қаршилик қилманг, оёқ тираманг – бефойда, чангалига
илиндингизми, истаган кўйига солади... муҳаббат бобида тенглик йўқ, олмон
профессорлари бекорчиликдан ўйлаб топган – икки қалбнинг табиий мавзунлиги,
идеал туйғу деган гапларнинг бари сафсата... Чин муҳаббат шуки, севган – қул,
севилган эса ҳокими мутлақ. Шоирлар асрлар бўйи ишқ-муҳаббатни ошиқ аҳли
бўйнидаги занжирга менгзаганлари бежиз эмас. Ҳақ-рост, муҳаббат – бўйинга
солинган кишан, занжир, ундан омонлик йўқ... Ҳарқалай, мен ўз бошимдан ўтказиб
шу қарорга келдим, буни қалбан англаб
етиш эса қимматга тушди, бутун ҳаётимни шунга тикдим – бинобарин, камина
бу дунёни қуллигимча тарк этгумдир”.
Иван Тургеневнинг бу иқрори бутун вужудимни чулғаган туйғу нима эканини англатди. Мулзам бўлдим. Бу пайтда эса “Reconquista”
ниҳоясига етаётган, худди “Ахир, мен сенга нима деган эдим, ошна!” мазмунда
кўзларимга кулимсираб қараб турар эди...
Комментариев нет:
Отправить комментарий